“Polisin düzenlediği uyuşturucu operasyonunda ünlü isimler gözaltında” manşeti her daim hazır olsun elinizin altında. Ya da bu haberlere yorum yazıyorsanız yazdığınız yorumları silmeyin. Çünkü artık öyle bir hala aldı ki, mütemadiyen bu tarz haberleri izliyoruz.

Polis uyuşturucu operasyonu yapıyor, operasyon “ünlü” diye tabir ettiğimiz medyada yer alan kişilere uzanıyor, bu kişiler tutuklanıyor. Sonra birkaç gün bu kişilerin sorgu haberleri, polislerin kolunda çekilmiş fotoğraflar, hayranlarının “hayır, o yapmamıştır” haykırışları falan derken geçmiş olsun. Herkes serbest.

Eğer bir uyuşturucu operasyonunda yakalanmışsanız kurtulmanız için yapmanız gereken sihirli cümleyi söylemek; Ben İçiciyim.

Yani diyor ki ünlü; Ben İçiciyim. Ben bu uyuşturucuyu satmıyorum, sadece içiyorum. İnsanlar bana ilgi gösterdi, benim ünlü olmamı sağladı, ben bu insanlar sayesinde para kazandım ve kazandığım para ile uyuşturucu tacirlerini zengin ediyorum.

Ben İçiciyim çünkü sizin bende gördüğünüz özelliklerimi ben ayık kafa ile yapamıyorum. Ancak uyuştuğum zaman sizi eğlendirebiliyorum, şarkı söyleyebiliyorum, sahneye çıkabiliyorum, film çekebiliyorum.

Ben İçiciyim, benim tek amacım paramı kazanıp, kafamı uyuşturmak.

 

Nerdeyse dünya güzeli olacak kızlar, kızların gönlünü yakan yakışıklı delikanlılar, gencecik insanlar neden uyuşturucu kullanmak zorunda hissediyor kendini? Neden ilk kazandığı para ile, şöhretin “ş”si ile tanışır tanışmaz uyuşturucuya bulaşıyor?

Uyuşturucu “ünlü” aleminde bir statü sebebi gibi artık. Uyuşturucu kullanmayanların yer almadığı, alamadığı ortamlar olarak görünüyor. (Ya da  dışarıdan bakıldığında öyle görülüyor) Ve rol model olarak kabul edilen bu kişilerin uyuşturucu kullanması bir anlamda uyuşturucuyu “çok iyi bir şey” noktasına ulaştırıyor.

Kabul edelim ya da etmeyelim uyuşturucu hayatımızın tam orta yerinde duruyor. Bugün bize absürt gelen her konuya verdiğimiz cevap aynı; “bu neyin kafası?” Yani? Yani; sen ne içtin de bunları söyleyebiliyor, böyle yapabiliyorsun. Çünkü halk olarak artık kabullenmiş durumdayız “kafa güzel” olmadan bir şey yapılamayacağını.

Son yıllarda çekilen filmlere bakın, en eğlenceli, en çok güldüğümüz sahneler hep uyuşturucu kullanımı sonrası sahneler. Çakallarla Dans’da böreğin üzerine pudra şekeri diye dökülen uyuşturucu sonrası olanlar, Kolpaçino’nun uyuşturuculu mantarları, Arog’da kabile reisi ile içilen uyuşturucu. Daha sayalım mı? Hepsi en eğlendiren sahneler olmakla birlikte uyuşturucuyu ne kadar keyifli gösteriyor. Artık filmlerde bile uyuşturucu olmadan eğlenemiyoruz.

Bu arada bu filmlerde uyuşturucu kullanan adamların hepsi içici. Hiç satan yok. Filmlerde uyuşturucuyu satanlar hep torbacıdır ve hiçbir zaman en üstteki adama ulaşılmaz, ulaşılamaz.

Toplayın alt alta, ortaya çıkan fotoğrafa bakın;

Ünlü uyuşturucu kullanır, uyuşturucu aslında eğlencelidir, uyuşturucu kullanırsan çok keyifli bir adam olursun ve uyuşturucunun ilk sahibine asla ulaşamazsın.

Sadece “gel, sen de iç” demiyorlar, o kadar.

 

Uyuşturucu hayatımızın tam ortasında duruyor ve hepimizi tehdit ediyor. Ailemizin çok yakınında duruyor ve her geçen gün legal hale getiriliyor.

Önlenebilir mi?

Bugün yolda karşılaştığınız on kişiye sorun İstanbul’da uyuşturucu en çok nerelerde satılıyor, nerelerde tüketiliyor diye, üç aşağı beş yukarı aynı bölgeleri söyleyecektir herkes. E o zaman? Biliniyor ama önlenemiyor ya da önlenmek istemiyor durumunu kabullenmemiz lazım.

Uyuşturucuyu önleyemiyoruz bari dünyanın en içimi en güzel sularından olan “Şaşal”ı bu işten çekip kurtaralım. Dünya’nın en güzel sularından birisi olan Pınar Şaşal’ın adı “Şaşal Düzeneği” olarak bütün uyuşturucu operasyonlarında geçiyor. Gençleri  kurtaramadık bari Şaşal’ı kurtaralım.

 

“Ben İçiciyim” diye kendinizi kandırmayın, uyuşturucu kullanıyorsunuz, uyuşuyorsunuz, uyuşmuş halinizle çıkıyorsunuz karşımıza. İçici değil, uyuşturucu bağımlısısınız, sokak ağzı ile “keş”siniz. Kabul etseniz de etmeseniz de, ünlü olsanız da olmasanız da!