Bugün Pazar…
Gelin geleneği bugün biraz değiştirip, az da olsa güncel konuların dışına çıkalım…
Nereye mi gidelim?..
Fahriye ablaya…
Herkesin mahallesinde aşık olduğu Fahriye Ablaya…
x
Ahmet Muhip Dıranas’ın Fahriye ablasına :
‘’ Hava keskin bir kömür kokusuyla dolar,
Kapanırdı daha gün batmadan kapılar.
Bu, afyon ruhu gibi baygın mahalleden,
Hayalimde tek çizgi bir sen kalmışsın, sen!
Hülyasında geniş aydınlığa gülen,
Gözlerin, dişlerin ve ak pak gerdanınla,
Ne güzel komşumuzdun sen, Fahriye abla! ‘’
x
Hepimizin mahallesinde muhakkak bir Fahriye ablası vardır…
O Fahriye abla; yaşlısı, genci herkesi kendisine aşık eder, bundan büyük bir zevk alır, keyif duyardı…
Sanki işi buymuş gibi…
x
O herkesin aşık olduğu, ak pak gerdanlı Fahriye ablanın yazgısı, zevk alıp keyif duyduğu gibi aydınlık olmadı…
Gülüşü, keklik gibi seke seke yürüyüşü, mutlu olmasına yetmedi…
x
‘’ Gönül verdin derlerdi o delikanlıya,
En sonunda varmışsın bir Erzincanlıya.
Bilmem şimdi hâla o ilk kocanda mısın?
Hâla dağları karlı Erzincan da mısın? ‘’
x
O günlerde Erzincan’da dağları karlar kapladı, depremler oldu…
Ölüm ölüm üstüne geldi, insanlar dondu…
Fahriye abla mutsuz…
Fahriye abla umutsuz…
x
Güzeldi…
Şirindi…
Ay parçası gibiydi…
x
Allanır, pullanır, yırtmaçlı giysilere bürünürdü…
Nazlanır, kimseye varmak istemezdi...
Sanki, bilirdi ki yazgısı kötü yazılmıştı…
Mutsuzdu…
Ama…
Başkaldırmazdı…
x
Şimdiki kızlarımız da güzel…
Lakin, zaman o zamanki gibi değil…
Dışarısı kurt kapanı…
Kimse evini ve ailesini terk edip gitmesin...
Başkaldırmasın…
Görüyoruz ki; evini bırakıp, ailesini terk edenlerin başına neler geliyor…
x
Bunlardan uzak durun…
Yoksa... Azrail’e dost olur, ona davetiye çıkarırsınız…
Ölümle oyun, Azrail’le dost olunmaz…
Zaten ondan iyi bir şey de beklenmez…
Kime kıymadı ki!..
x
Kızlarımız güzel…
Kızlarımız hoş…
Kızlarımız ay parçası…
Fahriye abla gibi…
x
Kaderleri de güzel olsun…
Kendileri gibi…