Bir zamanlar üstünde dut ağaçlarının olduğu, dallarında en güzel şarkılarını ziyaretçilerine söyleyen kuşların yaşadığı bir belde varmış.
Toprağı kırmızı olduğu için ülkenin en güzel karanfilleri burada yetişirmiş. Arpa tarlaları ile kaplıymış her yer.
Kuzular otlarmış yemyeşil çayırlarında. İstanbul’un sayfiye beldesiymiş burası. Sırf dut yemek için gelirmiş insanlar bu beldeye.
Devir Abdülmecit dönemidir (1839-1861). İmparatorluğa Balkanlardan gelen göçmenler İstanbul’a sığınarak, padişahtan kendilerine yerleşmeleri için toprak talebinde bulunurlar.
İstanbul’un çeşitli semtlerine dağıtılan göçmenlerden bir kısmı Şişli’nin kuzey doğusundaki arpa tarlalarının, dutlukların olduğu bu bakir alana yerleştirilir.
Abdülmecit Hanın kendilerine yerleşim alanı olarak sundukları bu bölgeye minnet duyguları içinde Mecidiye köy ismini koyarlar.
Özellikle yeşil alanları muhafaza ederek tek katlı evler yapıp buraya yerleşirler. Önceleri bahçelerinde tavuklar, kuzular besleyip kırsal yaşam alanlarını korurlar. Ama şehre uzak olmaları onlar için bir engeldir ve devletten ulaşım konusunda yardım talebinde bulunurlar.
1934 yılında Akşam Gazetesi’nde çıkan bir haberde şöyle bir yazı vardır.
“Şişli’nin onbeş dakika uzağındaki Mecidiye Köyü son seneler içinde çok büyümüş, şehrin güzel bir sayfiye yeri olmuştur. Mecidiye köylülerin başlıca dertlerinden biri, gidip gelme vasıtasının olmamasıdır. Köylüler Şişli ile köy arasında ancak bir kilometrelik bir mesafe olduğu için tramvayın köye kadar uzatılmasını istiyorlar. Bu olmadığı takdirde tramvay deposundan epeyce ileride hattın nihayet bulduğu noktaya kadar tramvay işletilmesini rica ediyorlar” Ve Mecidiye Köyüne tramvay işlemeye başlar. Şimdilik arabalar köye 250 metre mesafeye kadar sefer yapacaktır.
1951 yılında Mecidiye Köy nihayet iskana açılır ve yapılaşma daha bir hız kazanır.
Şişli’nin en büyük semti olan Mecidiyeköy böyle kurulmuştur. 1970 li yıllarda ise kırsal yapı tamamen yok olur.
Burası Şişli ilçesinde yer alan Şişli ile Esentepe arasında, Büyük Dere caddesinin kuzeyindeki bölgedir.
Zamanla ilk boğaz köprüsünün bağlantı yollarının Mecidiye Köyden geçmesiyle bir anda köyün çehresi değişmeye başlar. Büyük yatırımcılar burada yaşayan yerli halkın evlerini büyük paralar ödeyerek ellerinden alır ve burayı tam bir iş ve finans merkezi haline getirirler.
Başlangıçta tek katlı villaların yerini büyük apartmanlar, daha sonraları da gökdelenler almaya başlar. Çevre yolunun etkisi ile gürültü ve trafiğin yoğunluğu sebebi ile burada yaşayan halk semti terk edip yerlerini iş merkezlerine devrederler.
1964 yılında açılan Ali Sami Yen Stadyumu ile semt adeta taçlanır. Ama bu stadyum semte oldukça yoğun bir trafik yükler. Sadece stadyum değil, bankalar, holdingler, iş hanları, restoranlar, oteller semtin yüzünü tamamen değiştirirler. Artık ağaçlarında bülbüllerin şakıdığı, bahçelerinde kuzuların otladığı o köy yerini büyük bir iş merkezine bırakmıştır.
1930 lu yıllarda şehrin en sonu sayılan yerde kurulan likör fabrikası da yıkılmıştır. Araba duraklarının sonu olan likör fabrikası bir zamanlar çok tercih edilen Kümmel ve Sarı likör ve Goudron ile meşhur olmuştur.
1997 yılında açılan Profilo alışveriş merkezi Mecidiyeköy’ün ilk AVM si olmuştur.
Son yıllarda Avustralyalı mimar Brigitte Weber’in tasarladığı gökdelen Trump Towers ve altındaki alışveriş merkezi ile Mecidiyeköy’e oldukça hareketlilik gelmiştir.
Yıkılan stadyumun yerine ise Torun inşaatın mega projesi ile artık nefes alacak alan neredeyse kalmamıştır. Bahçelerinde bülbüllerin öttüğü, yemyeşil kırların üzerinde koşuşan mutlu çocukların yaşadığı bu belde artık yeşil alandan yoksun, mega projelerin yer aldığı bir finans, ticaret merkezidir.
Güzin Osmancık